Woensdag 29 juli kreeg ik via Wieke Heikoop op Twitter een uitnodiging voor #Blimage. Blimage blijkt een samentrekking van de woorden ‘Blog’ en ‘Image’ en is verzonnen door @amyburvall. Blimage heeft als een van de doelen: mensen in het onderwijs over te halen (meer) te bloggen. Je stuurt een een afbeelding naar iemand en daagt hem uit hierover een onderwijs-gerelateerde blogpost te schrijven (bron: Frans Droog). Het leek Frans Droog wel leuk om deze uitdaging ook in Nederland te starten. Inmiddels zijn er al heel wat blimages verschenen. Aan mij dus nu ook de uitdaging om er ook één te schrijven.
Op het moment van ontvangst heb ik de blimage van Wieke gelezen. Een mooi verhaal over Rupsje Nooitgenoeg. Daaronder stonden drie foto’s waar ik uit mocht kiezen. Omdat ik toen aan het genieten was van onze vakantie in Zweden, besloot ik om te kiezen voor foto 1: Een brandende kaars met de tekst “Home is wherever I am with my family”. Duidelijker kon niet: de blimage moest maar wachten, ik was op vakantie samen met mijn man en onze twee dochters. Even geen blog, website of werk, dus ook geen blimage. Mijn ‘home’ was op dat moment Zweden.
Inmiddels ben ik weer terug en hebben we genoten van een heerlijke vakantie in een prachtig land! In ‘ons’ blauwe Svenska Hus mochten we twee weken vakantie vieren. Een huis voorzien van alle gemakken, met zelfs in de kelder een tafeltennis- en een voetbaltafel. Maar ook een bijzondere luxe: een grote veranda voor het huis waar je kunt genieten van de rust en het uitzicht, lekker kunt eten, spelen en lezen. Zweden heeft een geweldige natuur. Alleen daar kun je je vakantie al mee vullen: vissen, wandelen, elanden spotten, bosbessen zoeken, watervallen bekijken en met een boot op één van de grote meren varen. ‘Onze’ tuinman was een Nederlander en woonde al heel wat jaren in Zweden. Hij wist ons het één en ander te vertellen. Altijd interessant. Ook interessant en achteraf best spannend was het bezoek aan een elanden park. De gids nam ons mee de natuur in en wist in 2,5 uur tijd heel veel te vertellen over elanden en de natuur. In het tweede gedeelte mochten we het park in en de dieren van dichtbij bekijken en aanraken. Ze waren tam maar het blijven natuurlijk wilde dieren. Eerst volgden er enkele instructies, veiligheid voor alles! En daar gingen we, de poorten door. Belangrijkste regel: sta nooit tussen het mannetje en het vrouwtje, hoe groot de afstand ook is. Het vrouwtje beschermt haar kalf en wil niet dat het mannetje in de buurt komt. Want dan wordt ze heel boos, lees: agressief. Ze loopt recht op haar doel (het mannetje) af en dus kan het zijn dat jij in de weg staat. Het gaat haar niet om jou, maar geloof me, je wil er niet tussen staan. En dat hebben we gemerkt. Wat een enorme beesten en wat zijn ze snel en bijna onvoorspelbaar. Het was spannend, maar niet eng. Een aantal mensen vonden het te spannend en dit zorgde voor een kleine ‘massa hysterie’. Maar eind goed, al goed. Zelfs de gids vond het ‘exciting’ genoeg. Een moment om niet te vergeten. Want ergens hoort een beetje spanning er wel bij wanneer je wilde dieren bezoekt of de natuur in gaat.
In mijn enthousiasme over Zweden zou ik bijna vergeten dat dit blog onderwijs gerelateerd moet zijn. Na 15 jaar ervaring in het speciaal onderwijs waarin veel gepraat is over onderwijs en zorg, blijkt dat onderwijs zorg is en zorg is onderwijs. Deze twee kunnen niet los van elkaar gezien worden. Onderwijs is onder andere zelf ontdekken, kennis maken met, samen leren, maar dus ook zorg dragen voor elkaar en er zijn voor elkaar. Laat dit nu net een vakantie zijn waarbij we heel veel geleerd en ontdekt hebben van de natuur, van de cultuur en alles wat daar bij komt kijken. Educatief voor jong en oud, want ten slotte ben je nooit te oud om te leren!
Wieke, bedankt voor deze uitdaging. Bij deze daag ik de volgende mensen uit voor een blimage:
– Paula Prevoo
– Elle Peters
– Rinske Piek
Jullie mogen een keuze maken uit één van de door mij gemaakte foto’s in Zweden. Succes!
